O agrotechnice uprawy rzepaku każdy z plantatorów na pewno wiele słyszał czy też przeczytał w specjalistycznych poradnikach lub czasopismach rolniczych. Kryteria wyboru tej rośliny na swoje pola, miejsce w płodozmianie, wyselekcjonowanie odmiany pod konkretne warunki oraz wybór środków ochrony roślin – to pytania, które od zawsze nurtują naszych klientów.
Rzepak stanowi dość znaczny areał w zasiewach na terytorium Polski, w zależności od roku mieści się w granicach od 700 do ponad 900 tys. hektarów. Jest to roślina wdzięczna i opłacalna, potrafi wydać wysokie plony przy zachowaniu kryteriów takich jak:
- stanowisko, rozpoczynając od kompleksu żytniego bardzo dobrego po pszenny bardzo dobry ( co wcale nie oznacza, że my jako rolnicy nie potrafimy wprowadzić rzepaku na kompleksy gorsze z dobrymi wynikami w plonie),
- wyregulowany odczyn pH gleby. Wysiew na gruntach poniżej 5,5 spowoduje gorsze przyswajanie makroskładników, którymi nawozimy plantację a co za tym idzie gorszy rozwój roślin od samego początku ich wzrostu. W celu podwyższenia odczynu gleby stosujemy wapnowanie, w tym miejscu warto podkreślić kilka wskazówek dla rolnika. Po pierwsze rzepak to roślina, której wskazane jest podanie składnika takiego jak magnez. Mając tu na uwadze wątek wapnowania w momencie tego zabiegu możemy jednocześnie przy zastosowaniu nawozu wapniowo-magnezowego unormować pH oraz kationy magnezu w kompleksie sorpcyjnym. Zabieg wapnowania najlepiej przeprowadzić pod przedplon – czyli kolejnym z kryteriów,
- rzepak w płodozmianie ma miejsce najczęściej po szybko schodzących z pola zbożach takich jak jęczmień ozimy, pszenica ozima i jara, rzadziej owies. Natomiast z przyrodniczego punktu widzenia wartość gatunków roślin jako przedplon rzepaku jest wręcz odwrotna, rozpoczynając od wczesnych strączkowych i wczesne ziemniaki, przez wieloletnie motylkowe po wyżej wspomniane rośliny zbożowe. Względy fitosanitarne również pokazują, że nie należy dopuszczać do większego udziału rzepaku w rotacji niż 20 do 25% (czyli co pięć, cztery sezony), a tym bardziej wystrzegać się zasiewu rzepaku po sobie.
W dobrej agrotechnice przyjęło się staranne przygotowanie gleby pod rzepak. Klasyczne zalecenia przewidują wykonanie dwóch zespołów uprawowych czyli pożniwnego i przedsiewnego, wszystko to warunkowane jest terminem zejścia przedplonu z pola. Po wcześniejszej orce i doprawieniu gleby wykonujemy siew na głębokość 1–2 cm. W tym miejscu warto wspomnieć o rozwijającej się i wręcz przeciwnej do klasycznych zaleceń – agrotechnice uprawy opartej na systemach bezorkowych. Dzieje się to najczęściej w dużych gospodarstwach rolnych ( nie jest to oczywiście regułą), w momencie późnych zbiorów przedplonu oraz dużego areału zasiewu rzepaku. Uprawa ta wykonywana jest wtedy poprzez zerwanie ścierniska talerzówką lub kultywatorem o sztywnych zębach. Siew następuje zestawem do uprawy uproszczonej. Jak ważnym elementem jest siew rzepaku pewnie przekonało się wielu z nas. Wzrost i właściwy pokrój rośliny 5 oraz wpływ na efektywność pozostałych czynników plonotwórczych determinuje właśnie ten zabieg. Prawidłowo prowadzony rzepak do spoczynku zimowego powinien wykształcić rozetę na poziomie 8–9 liści, dotyczy to tak samo odmian populacyjnych jak i mieszańcowych.